ლევან ყენია, რომელმაც ტრავმა მოიშუშა, მაგრამ ბელეკში გამართულ შეკრებაზე ფეხი ისევ დაიზიანა და ჯერჯერობით ისევ ინდივიდუალური პროგრამით ვარჯიშობს, შალკეს ჟურნალისტებისთვის ძალიან საინტერესო რესპოდენტია და საერთოდაც, უნდა ითქვას, რომ გუნდში ლევანის დაბრუნებას მართლაც დიდი იმედებით ელიან. გუშინ გელზენკირხენელთა ოფიციალურ საიტზე ლევანის მიერ საკლუბო ჟურნალისთვის მიცემული ვრცელი ინტერვიუს შემოკლებული ვერსია გამოქვეყნდა, რომლის გაცნობაც ვფიქრობთ, თქვენთვისაც საინტერესო იქნება.
შესავალი
20 წლის ქართველი ფეხბურთელი შალკეში 2007–08 წლების სეზონის ზამთრის შესვენების დროს ევროპული ფეხბურთის ერთ–ერთი გამორჩეული ტალანტის რანგში გადავიდა და ძირითად შემადგენლობაშიც ადგილი სულ მალე მოიპოვა, თუმცა ტერფის მძიმე ტრავმის გამო უკვე ერთი წელია მოედანზე გასვლას ვერ ახერხებს. ლევანთან საუბარი სწორედ უფეხბურთოდ გატარებული პერიოდით დავიწყეთ.
– ლევან, ვარჯიშებს დაახლოებით ერთი თვეა დაუბრუნდი, მიუხედავად იმისა, რომ ჯერჯერობით სრულად დატვირთვას ვერ ახერხებ, ის კოშმარი მაინც უკან დარჩა. რას გრძნობდი მთელი ეს პერიოდი, როცა მოედანზე გასვლას ვერ ახერხებდი?
– მე ფეხბურთელი ვარ, ამ პროფესიას ბავშვობიდან ვეუფლები და მის გარეშე ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია. ამიტომ როცა ვერ ვთამაშობ თავს საშინლად ვგრძნობ, შესაბამისად, ეს დრო ჩემი ცხოვრების ყველაზე ცუდ მომენტად შეგვიძლია მივიჩნიოთ.
– ბელეკში მიმდინარე შეკრების დროს ტრავმა ისევ გაგიმიზეზდა, ახლა როგორ გრძნობ თავს?
– სამწუხაროდ, სრულფასოვნად დაბრუნება ვერ შევძელი, მაგრამ ინდივიდუალურად მაინც ვვარჯიშობ და მოედანზე ალბათ სულ მალე მიხილავთ, ჩემს კარიერაში მსგავს სიტუაციებში ყოფნა უკვე მეექვსედ მიწევს, 20 წლის ფეხბურთელისთვის ეს ძალიან რთულია…
– რა გაძლევს ძალას, რომ ასეთი რთული მდგომარეობიდან ფსიქოლოგიურად ჯანსაღი და ისევ საბრძოლველად შემართული გამოხვიდე?
– ჩემი მშობლების თანადგომა. ისინი ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანები არიან. ნინოც და გოჩაც რაც თავი მახსოვს ჩემთან ერთად განიცდიან თითოეულ წარმატებასა თუ წარუმატებლობას. ჩემი შემართებაც მათი დამსახურებაა.